من و ما...

 
کسى آیا برایم قصه مى گوید در این شبهاى تنهائى؟!

کسى آخر دلم را می رمد از رنجهاى تلخ شیدائی ؟!

بیا اى  همنواى شب نشین ، اى شمع مجلس ها

تواى بال وپر رنگین   ، تو اى پروانه ى رسوا
 
منو ما هرسه از شور وشر شیدائى دل ، دردها بردیم!

منو ما در سراى عاشقى ها .. غصه ها خوردیم!

بیا در کنج این غمخانه ى شعرو غزل ، پروانه ى زیبا
 
بیا اى شـــمع  گریان  ،   با دل  ودلـــدادگى  همپا
 
منو ما هر سه  در درد  نهان   سینه   گــریانـــیم
 
پروبال وتنى سوزان به اشک درد و    حرمانــیم
 
منو ما قصــه ویرانى یک قـــلب    غــمناکیم
 
منو ما قصه ى  سوز نده ى فـــریاد  افـــلاکیم
 
منو ما در خـــــموشى ...... درد و   فــریادیـم
 
بدرد وغـــصه  زندانى  ،  ولی دردیده آزادیم
 
منو ما  قـــصه ای همواره    بر لبـــها 
 
 ولی دراوچ تنـهائی همــیشه یکّه وتنها  
 
 همــــیشه یکّه وتــنها !!!

غم عشق...

دیدی ای دل که غم عشق دگر بار چه کرد 

چون بشد دلبر و با یار وفادار چه کرد   

وه از ان مست که با مردم هشیار چه کرد 

اشک من رنگ شفق یافت ز بی مهری یار 

طالع بی شفقت بین که دگر بار چه کرد 

برقی از منزل لیلی یدرخشید سحر  

وه که با خرمن مجنون دل افکار چه کرد 

انکه بر نقش زد این دایره مینایی  

کس ندانست که در گردش پرگار چه کرد 

فکر عشق اتش غم دردل حافظ زد و سوخت  

یار دیرینه ببینید که با یار چه کرد